دو سالگی “هزار جلوه زندگی”

دقیقاً دو سال از روزی که اولین پست این وبلاگ را منتشر کردم می‎گذرد. دو سال گذشت؛ به‎همین سادگی.

هم من در این دو سال خیلی عوض شده‎ام؛ هم انگار پست‎های وبلاگ رو به سمتی رفته که پیش‎بینی نمی‎کردم. شاید اگر دو سال پیش از من کسی می‎پرسید که “دو سال بعد کجا و در چه وضعیتی خواهی بود؟” تنها چیزی که پیش‎بینی نمی‎کردم وضعیت الانم بود. اگر کسی می‎پرسید “فکر می‎کنی در طول دو سالِ آینده چه چیزهایی تجربه کنی و چه وقایعی اتفاق بیفتد؟” همین چیزها که تاکنون تجربه کرده‎ام و اتفاق افتاده را گمان نمی‎بردم. زندگی در چنته‎اش همان چیزها دارد که ما از پیش‎بینی‎شان عاجزیم.

برایم عجیب است که در طول این دو سال خیلی چیزها عوض شده و من هم عوض شده‎ام، اما کماکان دارم وبلاگ می‎نویسم. شاید اگر مشکلات وجود نداشت، دردی نبود و دغدغه‎ها اندک بود ناخودآگاه بعد از سال‎ها به وبلاگ‎نویسی مجدد روی نمی‎آوردم. اینکه تا کی وبلاگ خواهم نوشت را نمی‎دانم. آرزوی خاصی هم برای ادامه‎ی نوشتن ندارم؛ احتمالاً تا وقتی که وبلاگ‎نویسی افیون ذهن مشوشم باشد خواهم نوشت؛ شاید هم اگر دغدغه‎ام هم کم شد باز هم بنویسم. چه می‎دانم؟!

در مورد این دو سال یک چیز برایم واضح است: متاسفم از اینکه بگویم اگر به دو سال قبل برمی‎گشتم مسیری که تا امروز رفتم را نمی‎رفتم. اما خوشحالم از اینکه راهِ جبران اشتباهات، و نه زمانِ از دست رفته، شاید هنوز وجود داشته باشد. به قول یکی از ترم بالایی‎هایمان “خدا هست”؛ تا خدا هست_که بودنش مشروط به چیزی نیست_ امید هم هست.

فعلاً بروم. باقی نوشتن‎هایم بماند برای روزی که حال و حوصله و وقتش باشد؛ شاید یکی دو روز دیگر؛ شاید هم دیرتر.

توکل بر خدا.